De beenmergpunctie

Dinsdag 18 augustus was het zover. Lennon was erg zenuwachtig. Gelukkig werd hij al snel op zijn gemak gesteld door de verpleging in het ziekenhuis. Omdat de beenmergpunctie onder sedatie wordt gedaan moet hij een infuusnaaldje geprikt krijgen. Lennon is moeilijk te prikken en vindt dat altijd erg spannend. De verpleging plakte een aantal pleisters met verdovingszalf, deze kan dan inwerken tot aan de afspraak op de behandelkamer. Het bloed zou pas afgenomen worden zodra hij in slaap was onder een roesje. Er zijn in het ziekenhuis twee manieren om een kindje te sederen via een roesje. Dit kan via de bloedbaan met infuus of via de longen met een kapje. Het kapje is natuurlijk niet pijnlijk en zou eigenlijk voor kinderen het prettigst zijn. Ze kunnen dan geprikt worden zodra ze slapen. Echter wilde Lennon dat nooit, hij vondt dat maar akelig. Toch hebben ze hem er dit keer van kunnen overtuigen om het te proberen. Zo verlopen de onderzoeken een stukje makkelijker dan iedere keer weer die strijd aan te gaan voor een infuusnaaldje te prikken. Binnen een halfuur was hij klaar en mocht een van ons hem opzoeken op de uitslaapkamer. De beenmergpunctie was goed verlopen. Lennon heeft vorig jaar op de intensive care gelegen en had daar bijna eindeloze hoeveelheden slaapmedicatie nodig om hem goed te kunnen beademen. Wanneer hij nu weer slaapmedicatie krijgt, al is het in een lage dosering voor het roesje, krijgt hij last van ontwenningsverschijnselen en is dan de eerste erg ontremd. Mijn man kan hier veel beter mee omgaan en is een stuk consequenter. Daarom kiezen we er voor dat hij naar Lennon toe gaat als hij wakker wordt na een ingreep of onderzoek. Ik zat te wachten op de dagbehnandeling toen Lennon en mijn man terug kwamen gelopen. Normaal komen kindjes na een beenmergpunctie terug in een bedje om nog even bij te komen. Een beenmergpunctie kan pijnlijk zijn. Maar onze bikkel stapt erna van het bedje af en loopt terug naar de dagbehandeling. Na het onderzoek en als de bloedwaardes bekend zijn hebben we gesprek met de arts. Helaas is het bloedbeeld wederom verslechterd. We krijgen dus weer een slechtnieuws gesprek. Ook wordt de behandeling, de risico's en de kansen van Lennon besproken Dit is erg confronterend en vooral heel erg pijnlijk. De maatschappelijk werkster is aanwezig bij het gesprek om ons te steunen en mee te denken over alle praktische zaken. Want hoe gaat dit met werk, Waar kunnen we aanspraak op maken, hoe zorgen we er voor dat we hier emotioneel weer samen door heen komen. Hoe gaat het traject verlopen en wat zal de uitkomst van deze behandeling zijn... We hopen natuurlijk op het allerbeste maar moeten wel reeel blijven. We gaan er samen weer voor en zijn dankbaar voor alle steun die we hebben ontvangen van iedereen.