Haarverlies.
Zondag 17 november begonnen de eerste haartjes uit te vallen. Je was ´s middags in slaap gevallen en werd na een uurtje weer wakker. Je hele kussen lag vol met haren.
Voor ons als ouders is dat heel confronterend.
Nu wordt het zichtbaar dat hij zo ziek is.
Het liefst zou ik nu zijn hoofdje kaal scheren, alleen dan is het zo definitief.
Ook is Lennon altijd heel erg ijdel en gaat normaal de deur niet uit totdat zijn haartjes in model gebracht zijn. Iedere 6 weken gaat hij dan ook naar de barber. Want ja, grote jongens van 4 gaan nu eenmaal niet naar een kapper.
Gelukkig heeft hij veel en dik haar, waardoor het aan hem nog niet te zien is dat hij er zo veel verliest. We hebben ook al een aantal mutsjes voor hem gekocht en een Supermanpet.
´S avonds geeft Lennon zelf aan heel veel last van jeuk op zijn hoofd te hebben door de loszittende haren.
We overleggen met de verpleegkundige en ook zij geven aan dat de keuze bij ons ligt en de pedagogisch medewerkers ons en Lennon hierbij kunnen ondersteunen.
Na iedere dag geconfronteerd te worden met die massa´s haren in bed, op de vloer en op een gegeven moment zelfs op zijn bordje met eten, besluiten we om zijn haartjes er maar af te halen.
Omdat ik het hier zelf wel moeilijk mee heb, vraag ik aan Lennon wanneer hij dit het liefste wil.
Uiteindelijk geeft hij aan dat hij zijn oma hierbij wil hebben.
Als oma op woensdag op bezoek komt, roept Lennon al meteen dat zijn haren er NU af moeten.
De tondeuse ligt al klaar. Chris gaat Lennon´s haren eraf scheren, nadat ik nog een plukje heb afgeknipt om te bewaren.
Oma wordt emotioneel en Lenn steunt haar door aan te geven dat het geen pijn doet en uiteindelijk ook wel weer terug groeit.
Ondanks dat dit niet echt veel voorstelt en de kaalheid maar tijdelijk is, maakt het grote indruk op ons en op de mensen om ons heen. Gelukkig staat het kale koppie deze kleine boef niet verkeerd.
Zijn prachtige ogen komen nu nog beter uit en kan nog steeds de medewerkers in het PMC om zijn vingers winden.
Stoer gaat Lennon zonder mutsje naar de onderzoeken in het WKZ aan de overkant.
Daar wordt mij helaas duidelijk dat mensen staren en hij nu opvalt en zichtbaar ziek is.
Ik maak me zorgen over hoe Lennon zich gaat voelen, als hij kaal naar huis gaat en mensen vragen gaan stellen of erger nog blijven aanstaren zonder iets te zeggen.
Zondag 17 november begonnen de eerste haartjes uit te vallen. Je was ´s middags in slaap gevallen en werd na een uurtje weer wakker. Je hele kussen lag vol met haren.
Voor ons als ouders is dat heel confronterend.
Nu wordt het zichtbaar dat hij zo ziek is.
Het liefst zou ik nu zijn hoofdje kaal scheren, alleen dan is het zo definitief.
Ook is Lennon altijd heel erg ijdel en gaat normaal de deur niet uit totdat zijn haartjes in model gebracht zijn. Iedere 6 weken gaat hij dan ook naar de barber. Want ja, grote jongens van 4 gaan nu eenmaal niet naar een kapper.
Gelukkig heeft hij veel en dik haar, waardoor het aan hem nog niet te zien is dat hij er zo veel verliest. We hebben ook al een aantal mutsjes voor hem gekocht en een Supermanpet.
´S avonds geeft Lennon zelf aan heel veel last van jeuk op zijn hoofd te hebben door de loszittende haren.
We overleggen met de verpleegkundige en ook zij geven aan dat de keuze bij ons ligt en de pedagogisch medewerkers ons en Lennon hierbij kunnen ondersteunen.
Na iedere dag geconfronteerd te worden met die massa´s haren in bed, op de vloer en op een gegeven moment zelfs op zijn bordje met eten, besluiten we om zijn haartjes er maar af te halen.
Omdat ik het hier zelf wel moeilijk mee heb, vraag ik aan Lennon wanneer hij dit het liefste wil.
Uiteindelijk geeft hij aan dat hij zijn oma hierbij wil hebben.
Als oma op woensdag op bezoek komt, roept Lennon al meteen dat zijn haren er NU af moeten.
De tondeuse ligt al klaar. Chris gaat Lennon´s haren eraf scheren, nadat ik nog een plukje heb afgeknipt om te bewaren.
Oma wordt emotioneel en Lenn steunt haar door aan te geven dat het geen pijn doet en uiteindelijk ook wel weer terug groeit.
Ondanks dat dit niet echt veel voorstelt en de kaalheid maar tijdelijk is, maakt het grote indruk op ons en op de mensen om ons heen. Gelukkig staat het kale koppie deze kleine boef niet verkeerd.
Zijn prachtige ogen komen nu nog beter uit en kan nog steeds de medewerkers in het PMC om zijn vingers winden.
Stoer gaat Lennon zonder mutsje naar de onderzoeken in het WKZ aan de overkant.
Daar wordt mij helaas duidelijk dat mensen staren en hij nu opvalt en zichtbaar ziek is.
Ik maak me zorgen over hoe Lennon zich gaat voelen, als hij kaal naar huis gaat en mensen vragen gaan stellen of erger nog blijven aanstaren zonder iets te zeggen.
Reacties
Een reactie posten